گنجینه ی شعر و ادب(تکالیف مدرسه: 1402 ـ 1401)

دبیر ادبیات و نگارش پایه ششم تا دوازدهم، مطالعات اجتماعی هفتم، تفکّر و سبک زندگی هفتم و هشتم؛ ناحیه 2، 3، 4، 5 شهرستان اصفهان

گنجینه ی شعر و ادب(تکالیف مدرسه: 1402 ـ 1401)

دبیر ادبیات و نگارش پایه ششم تا دوازدهم، مطالعات اجتماعی هفتم، تفکّر و سبک زندگی هفتم و هشتم؛ ناحیه 2، 3، 4، 5 شهرستان اصفهان

شاعر دوره ی صفوی «نَظیری نیشابوری»:
درس ادیب اگر بُوَد زمزمه ی محـبّتی
جمعه به مکتب آوَرَدطفلِ گُـریـزپای را
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
این وبلاگ، برای اطلاع رسانی و در راستای
اهداف آموزش و پرورش ایجاد شده است.

هدف از مطالب این وبلاگ، راهنمایی و کمک
به دانش آموزان عزیز، در فراگیری بهتر مطالب
کتب درسی است.

سعی می کنم در اسرع وقت، نظرات و ... را
پاسخ بدهم.

با آرزوی سربلندیِ تمام دانش آموزان عزیزم
(مسجدی ـ دبیر ادبیات و نگارش)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
✅دبیر ادبیات و نگارش ششم تا دوازدهم
✅دبیر تخصصی رشته ادبیات و علوم انسانی
یعنی درس علوم و فنون ادبی1 و 2 و 3
دهم، یازدهم و دوازدهم رشته ی انسانی
✅دبیر تفکّر و سبک زندگی هفتم و هشتم
✅دبیر مطالعات اجتماعی پایه هفتم
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
شعر زیر از زنده یاد ایرج میرزا:

1 ـ گفت استاد مَبَر درس از یاد
یاد باد آنچه مرا گفت استاد

2 ـ یاد باد آنکه مرا یاد آموخت
آدمی نان خورد از دولت یاد

3 ـ هیچ یادم نرود این معنی
که مرا مادرِ من نادان زاد

4 ـ پدرم نیز چو استادم دید
گشت از تربیت من آزاد

5 ـ پس مرا منّت از استاد بود
که به تعلیم من اُستاد اِستاد

6 ـ هر چه دانست بیاموخت مرا
غیر یک اصل که ناگفته نهاد

7 ـ قدرِ استاد نکو دانستن
حیف استاد به من یاد نداد

8 ـ گر بمردست ،روانــــش پر نور
ور بود زنده ، خدایش یار باد !
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
شعر زیر از مهدی فرجی:
به پای خودمان
1ـ خوب و بد هر چه نوشتند به پای خودمان
انتخابی است که کردیم برای خودمان

2ـ این و آن هیچ مهم نیست چه فکری بکنند
غم نداریم، بزرگ است خدای خودمان

3ـ بگذاریم که با فلسفه شان خوش باشند
خودمان آینه هستیم برای خودمان

4ـ ما دو رودیم که حالا سر دریا داریم
دو مسافر یله در آب و هوای خودمان

5ـ احتیاجی به در و دشت نداریم اگر
رو به هم باز شود پنجره های خودمان

6ـ من و تو با همه ی شهر تفاوت داریم
دیگران را نگذاریم به جای خودمان

7ـ دیگران هر چه که گفتند بگویند،بیا
خودمان شعر بخوانیم برای خودمان

آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
محبوب ترین مطالب
آخرین نظرات
  • ۲۱ ارديبهشت ۰۱، ۱۷:۲۳ - A
    عالی

«حرمت معلم و استاد» در آیات و روایات

پنجشنبه, ۲۳ ارديبهشت ۱۳۹۵، ۱۰:۰۸ ق.ظ

امام سجّاد علیه السّلام فرمودند: حَقُّ سائِسِکَ بِالعِلمِ ، التَّعظیمُ لَهُ و التَّوقیرُ لِمَجلِسِهِ و حُسنُ الاِستِماعِ إلَیهِ ؛ 

حق استاد تو این است که بزرگش دارى و محضرش را محترم شمارى و با دقّت به سخنانش گوش بسپارى.

امام صادق علیه‏ السلام فرمودن : تَواضَعُوا لِمَن طَلَبتُم مِنهُ العِلمَ؛ در پیشگاه کسى که از او دانش مى‏ آموزید، فروتن باشید.   


گرامیداشت دانشمند، گرامیداشت خداست.

امام امیرالمؤمنین علی علیه السلام می فرمایند: «من وقر عالما فقد وقر ربه; هر کس دانشمندی را گرامی بدارد، بی گمان پروردگارش را گرامی داشته است .»

ارزشمندترین مردم کیست؟ پیامبر عزیز خداصلی الله علیه وآله می فرماید: «اکثر الناس قیمة اکثرهم

علما; بیشترین مردم از نظر ارزش، بیشترین آنهاست از نظر دانش .»

تا جوان هستی دانش بجوی

پیامبر عزیز خداصلی الله علیه وآله می فرمایند: «من تعلم فی شبابه کان بمنزلة الرسم فی الحجر;

هر کس در جوانی دانش بیاموزد، [از نظر پایداری] چون نقش روی سنگ است.»

برای دانش اندوزی قدم رنجه فرما!

پیامبر عزیز خداصلی الله علیه وآله می فرمایند: «اطلبوا العلم ولو بالصین؛

دانش بجویید؛ اگر چه در [راهی دور] چون چین باشد.»

آداب تعلیم و تعلم این است

پیامبر عزیز خدا صلی الله علیه وآله می فرمایند: «لینوا لمن تعلمون ولمن تتعلمون منه;

با کسی که به او دانش می آموزید (شاگرد) و کسی که از او دانش می آموزید (معلم) نرمخو باشید.»

فروتن باش، فروتن باش!

امام صادق علیه السلام می فرمایند: «تواضعوا لمن تعلمونه العلم وتواضعوالمن طلبتم منه العلم;

در برابر کسی که به او دانش می آموزید (شاگرد) و کسی که از او دانش می جویید (معلم) فروتن باشید.»

این ها را نگو!

امام امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند: «لا تقل ما لا تعلم بل لا تقل کل ما تعلم;

آنچه را نمی دانی نگو، بلکه همه ی آنچه را هم می دانی نگو.»

نشانه های دانشمند اینهاست، اینهاست!

امام امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند:«یا طالب العلم! ان للعالم ثلاث علامات: العلم والحلم والصمت; 

ای جوینده دانش! برای دانشمند سه نشانه است: دانش و بردباری و سکوت.» 

عالم کیست؟

امام صادق علیه السلام می فرمایند: «من لم یصدق فعله قوله فلیس بعالم;

هر آن کس که رفتارش گفتارش را تصدیق نکند، عالم نیست.»

چشم به اینان بدوز!

پیامبر عزیز خداصلی الله علیه وآله می فرمایند:«النظر الی وجه العالم عبادة»؛

« نگاه به سیمای دانشمند عبادت است.»

همنشین که باشیم؟

پیامبر عزیز خداصلی الله علیه وآله می فرمایند:«مجالسة العلمآء عبادة»؛  

«همنشینی با دانشوران عبادت است.»  

دانش های گوناگون این ها هستند

امام امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند:«العلوم اربعة:الفقه للادیان والطب للابدان والنحو للسان و النجوم لمعرفةالازمان; 

دانش ها چهارگونه اند: فقه برای[شناخت] دینها; پزشکی برای[بهبود] بدنها; نحو (دستورزبان)برای سخن گفتن و نجوم برای شناخت زمان ها.»

برای دانش اندوزی چاپلوسی نیز رواست

پیامبر عزیز خداصلی الله علیه وآله می فرمایند:

«لیس من اخلاق المؤمن الملق الا فی طلب العلم;

چاپلوسی جز در جستجوی دانش از خوی مؤمن نیست.»

کلید دانش این است

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

«ان هذا العلم علیه قفل ومفتاحه المسالة;

بر این دانش قفلی است که کلید آن، پرسش است .»

فیش برداری را فراموش نکن!

پیامبر عزیز خداصلی الله علیه وآله می فرمایند:

«قیدوا العلم بالکتاب; 

دانش را با نگارش در بند کشید .»

کتابخانه داشتن چیز خوبی است

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

«احتفظوا بکتبکم فانکم سوف تحتاجون الیها;

کتابهای خود را نگهداری کنید، زیرا شما در آینده به آنها نیازمند می شوید .»  

از دانش گلچین کنید!

پیامبر عزیز خداصلی الله علیه وآله می فرمایند:

«العلم اکثر من ان یحصی فخذ من کل شی ء احسنه;

دانش بیشتر از آن است که به شمارش در آید، پس از هر چیزی نیکوترین آن را برگیر .»

اگر توانی زبان عربی فراگیر!

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

«تعلموا العربیة فانها کلام الله الذی یکلم به خلقه;

زبان عربی را فراگیرید، زیرا سخن خداست که به آن با آفریدگان خود سخن می گوید.»

تدریس را طول نده!

پیامبر عزیز خداصلی الله علیه وآله می فرمایند: حضرت خضرعلیه السلام به حضرت موسی

علیه السلام گفتند:

«یا طالب العلم! ان القآئل اقل ملالة من المستمع فلا تمل جلساءک اذا حدثتهم;

ای جوینده دانش! آزردگی گوینده کمتر از شنونده است. پس آن هنگام که با همنشینان خود سخن

می گویی، آنان را آزرده نکن .» 

به کودکان این مطلب را بیاموزید!

امام امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند:

«علموا صبیانکم ما ینفعهم الله به لا یغلب علیهم المرجئة برایها;

به کودکانتان چیزهایی بیاموزید که خداوند با آن چیزها سودشان می رساند تا مرجئه(منحرفان عقیدتی)

با دیدگاهشان بر آنان چیره نشوند .»

می دانید دانش خود را از که می گیرید؟

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

«فانظروا علمکم هذا عمن تاخذونه;

بنگرید این دانش خود را از که می گیرید .»

مقام ایرانیان در دانش اندوزی

پیامبر عزیز خداصلی الله علیه وآله می فرمایند:

«لو کان العلم منوطا بالثریا لتناوله رجال من فارس; 

اگر دانش منوط به [رفتن به] ستاره ثریا باشد، مردمانی از ایران به آن دست می یابند.»

دانش را با اندیشیدن همراه کن

امام امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند:

«الا لا خیر فی علم لیس فیه تفهم;

آگاه باشید! در دانشی که در آن اندیشیدن نباشد، خوبی نیست.»

به احترام معلم برپا!

امام امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند:

«قم عن مجلسک لابیک ومعلمک ولو کنت امیرا;

از جای خود برای پدر و آموزگارت برخیز، اگر چه فرمانروا باشی .»

دانشمند را خدمتگزار باش!

امام امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند:

«اذا رایت عالما فکن له خادما;

هرگاه دانشمندی را دیدی، خدمتگزار او باش .»

گفت و گوی علمی بهتر از شب زنده داری است

امام باقرعلیه السلام می فرمایند:

«تذکر العلم ساعة خیر من قیام لیلة;

یک ساعت گفت و گوی علمی بهتر از یک شب زنده داری است .»

از شاگردی کردن خجالت نکش!

امام امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند:

«لا یستحین احد اذا لم یعلم الشی ء ان یتعلمه;

هیچ کس شرم نکند هنگامی که چیزی را نمی داند، آن را بیاموزد .»

قله دانش کجا و تن آسودگی کجا!

امام امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند:

«لا یدرک العلم براحة الجسم;

دانش با تن آسودگی فراچنگ نمی آید .»

آری، افسردگی هرگز!

امام امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند:

«العالم الذی لا یمل من تعلم العلم;

دانشمند کسی است که از فراگیری دانش به ستوه نمی آید .»

به شاگرد زور نگو اگر چه معلمی!

امام امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند:

«ابغض العباد الی الله سبحانه العالم المتجبر;

مبغوض ترین بندگان نزد خداوند پاک، دانشور زورگو است.»

گر نمی دانی نمی دانم بگو!

امام امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند:

«قول " لا اعلم " نصف العلم;

" نمی دانم " گفتن نیمی از دانش است .»

به دانش خود مناز!

امام امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند:

«حسبک من الجهل ان تعجب بعلمک;

برای نادانی تو همین بس که به دانش خود بنازی.»

امان از حسادت و تحقیر!

امام باقرعلیه السلام می فرمایند:

«لا یکون العبد عالما حتی لا یکون حاسدا لمن فوقه ولا محقرا لمن دونه;

هیچ بنده ای به دانشوری نمی رسد، مگر آنکه به فراتر از خود رشک نورزد و فروتر

از خویش را خرد نشمرد .»  

من آنم که . . .

پیامبر عزیز خداصلی الله علیه وآله می فرمایند:

«من قال: انا عالم فهو جاهل;

هر آن کس گفت: من دانایم، همو نادان است .»

از دیگران نیز تجربه علمی بیاموز!

پیامبر عزیز خداصلی الله علیه وآله می فرمایند:

«اعلم الناس من جمع علم الناس الی علمه;

داناترین مردم کسی است که دانش مردم را به دانش خویش افزون کند .»

بهترین و بدترین دانش اینهاست

امام امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند:

«خیر العلم ما اصلحت به رشادک وشره ما افسدت به معادک;

بهترین دانش آن است که به وسیله آن، هدایت خویش را بسامان کنی و بدترین دانش آن

است که به وسیله آن، معاد خود را نابسامان کنی .»  

یاری ستم پیشگان هرگز!

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

«ملعون ملعون عالم یؤم سلطانا جآئرا معینا له علی جوره;

نفرین و نفرین باد بر آن دانشمندی که از شاه ستم پیشه ای پیروی می کند و بر ستمکاریش

او را یاری می دهد.»

چرا نویسندگی را فراموش کرده ایم؟

پیامبر عزیز خداصلی الله علیه وآله می فرمایند:

«المؤمن اذا مات وترک ورقة واحدة علیها علم تکون تلک الورقة یوم القیامة سترا فیما

بینه وبین النار;

مؤمن چون بمیرد و از خود برگه ای به جا بگذارد که روی آن دانشی باشد، این برگه

روز رستاخیز میان او و آتش دوزخ پوششی می شود .»

فرجام نیک تعلیم و تعلم شهادت است

پیامبر عزیز خداصلی الله علیه وآله می فرمایند:

«اذا جآء الموت طالب العلم وهو علی هذه الحال مات شهیدا;

هنگامی که مرگ جوینده دانش فراز آید و او بر همین حال جویندگی دانش باشد ،

شهید درگذشته است.»



احترام معلم در روایات

«اِنَّ اللهَ وَ مَلائِکَتَهُ حَتَّی النَّمْلَةِ فی حُجْرِها وَ حَتّی الْحُوتِ فِی البَحْرِ یُصَلُّونَ عَلی مُعَلِّمِ

النّاس الْخَیْرَ»

در آموزه های اسلامی احترام به معلم که پدر معنوی و روحانی انسان است یک وظیفه

انسانی-اسلامی است و خود مبنای توفیقات الهی خواهد شد و در همه حال باید آن ها

را محترم شمرد از یاد آنان به نیکی، تواضع و فروتنی در برابر آنها، عمل به دستورات

و راهنمایی هایشان در امور دینی و دنیوی،تکریم و بزرگداشت آنها در شرایط مختلف،

ذکر خاطرات خوب و کمالات و ارزشهای علمی و اخلاقی آن ها و ... احترام به معلم حد

خاصی ندارد مگر اینکه خدای نکرده معلم از صراط ایمان و توحید خارج شده و گرفتار

کفر و شرک و انحراف های اخلاقی شده باشد که البته باز هم نگهداشت احترام آنها

لازم است و وظیفه امر به معروف و نهی از منکر نیز یک ضرورت است و چه بسا

انجام این ضرورت با روشهای گفتاری و رفتاری شایسته خود احترام واقعی به معلم

باشد.

پس احترام اصلی و حقیقی به معلم یا کسانی که چیزی از آن ها یاد می گیریم چند

چیز است:
1. عمل به آموخته های آنان
2. ترویج و تبلیغ آنچه از آنها یاد گرفتیم به دیگران.
3. یادسپاری ارزش های علمی و اخلاقی آنها
4. تکریم شخصیت و تعظیم آنان در همه شرایط
5. تواضع در برابر آن ها و ...

که علی(ع) فرمود: «من علمّنی حرفا فقد صیّرنی عبدا».

قرآن مجید نخستین معلم را خداوند، و نخستین شاگرد را حضرت آدم(ع) می‏شمرد و

نخستین علمی که به او تعلیم داده شد، علم الاسماء می‏شمرد (به احتمال قوی منظور

از آن آگاهی بر اسرار آفرینش و موجودات جهان است). تنها آدم نبود که خداوند به

او تعلیم داد، بلکه به یوسف تعلیم تعبیر خواب داد،«وَعَلَّمْتَنی مِنْ تَأویلِ الاَحادیثِ»

یوسف/101 و به سلیمان زبان پرندگان آموخت، «وَ قالَ یا اَیُّهَا النّاسُ عُلِّمْنا مَنْطِقَ

الطَّیْرِ»نمل/16 و به داود(ع) زره ساختن را، «وَ عَلَّمْناهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ لَکُمْ»انبیاء/80

وبه خضر علم و آگاهی فراوانی داد، «وَ عَلَّمْناهُ مِنْ لَدُنّا عِلْماً»کهف/65 و به فرشتگان

علوم فراوانی بخشید، «سُبْحانَکَ لا عِلْمَ لَنا اِلّا ماعَلَّمْتَنا»بقره/32 و به انسانها نطق و

بیان آموخت (عَلَّمَهُ الْبیانَ) و ازهمه بالاتر اینکه به پیامبر اسلام(ص) علوم و دانش هایی

که هرگز تحصیل آن از طرق عادی برای او ممکن نبود آموزش داد، «وعَلَّمَکَ مالَمْ تَکُنْ

تَعْلَمُ»نساء/113 فرشتة بزرگ الهی یعنی پیک وحی،جبرئیل، نیز تعلیمات فراوانی به

پیامبر اسلام(ص) داد، «عَلَّمَهُ شَدیدُ الْقُوی» نجم/5 پیام قرآن ج 10

در روایات اسلامی، مقام معلم آنقدر والاست که خدا و فرشتگان و همة موجودات ـ

حتی مورچه در لانة خود و ماهیان در دریاها ـ بر کسی که به مردم تعلیم خیر کند

درود می‏فرستند.چنانکه در حدیثی از رسول خدا(ص) آمده است:

«اِنَّ اللهَ وَ مَلائِکَتَهُ حَتَّی النَّمْلَةِ فی حُجْرِها وَ حَتّی الْحُوتِ فِی البَحْرِ یُصَلُّونَ عَلی مُعَلِّمِ

النّاس الْخَیْرَ»؛(کنز العمال، حدیث 28736)

و در حدیث دیگری می‎خوانیم:

«آیا به شما خبر دهم که بخشنده‏ترین بخشنده‏هاکیست؟بخشنده‏ترین بخشنده‏ها خداست

و من بخشنده‏ترین فرزندان آدم هستم و بعد از من از همة شما بخشنده‏تر، کسی است

که علم و دانشی را فراگیرد وآن را نشر دهد و به دیگران بیاموزد، چنین کسی، روز

قیامت، خود به صورت امتی برانگیخته خواهد شد!»(میزان الحکمة 6/474)

تعبیر به «امت» به خوبی نشان می‏دهد که گسترش وجودی معلمان،به موازات

گسترش تعلیمات آنها در میان جامعه ی بشری صورت می‏گیرد و هر قدر شاگردان

بیشتری را تعلیم و تربیت کنند،به همان نسبت شخصیّت معنوی و اجتماعی آن ها

گسترده‏تر می‏شود و گاه به اندازة یک امت می‏گردد. اهمیت نشر علم و دانش و

فرهنگ در اسلام تا ‏آن حدّ است که در حدیثی معروف، مجلس علم، باغی از

باغ های بهشت شمرده شده است.جالب اینکه در اسلام هر کاری که مقدمة فراگیری

علم، یا مناسبتی با آن داشته باشند، عبادت شمرده شده است، در حدیثی از پیامبر

اکرم(ص) می‏خوانیم: «مُجالَسَةُ الْعُلَماءِ عِبادَة؛ (بحارالانوار 1/204)

همنشینی با دانشمندان عبادت است».

در حدیث دیگری از امام موسی‏بن‏جعفر(ع) می‏خوانیم: «اَلنَّظَرُاِلی وَجْهِ الْعالِمِ حُبّاً لَهُ

عِبادَة؛ (وسائل 18/458) نگاه به صورت عالم از روی محبت، عبادت است».

و نیز در حدیث دیگری می‏خوانیم که پیامبر(ص) به ابوذر فرمود: «اَلْجُلُوسُ ساعَةً

عِنْدَ مُذاکَرَةِ الْعِلْمِ خَیْر لَکَ مِنْ عِبادَةِ سَنَةٍ، صِیام نَهارِها، وَ قِیامِ لَیْلِها و النَّظَرُ اِلی وَجْهِ

الْعالِمِ خَیْر لَکَ مِنْ عِتْقِ اَلْفِ رَقَبَةٍ؛(تفسیر نمونه 4/360) یک ساعت در جلسة مذاکره

علم شرکت کردن، برای تو بهتر از عبادت یک سال است که روزها روزه باشی و

شب ها مشغول عبادت شوی و نگاه به صورت عالم، برای تو بهتر است از

آزاد کردن یک هزار برده!».

طرح مسئله

در برها ای زندگی می کنیم که کاروان معرفت بشری با سرعتی محیر العقول به پیش

می تازد.پرده های جهل را کنار می زند و افق های نوینی فرا روی بشر قرار می دهد.

در عرصه معرفت بشری،هر ثانیه هزاران اطـلاعات نـو حیات لباس هستی بر تن

می پوشانند و مقارن آن، هزاران دیو جهل به دیار عدم رهسپار می شوند.

عمر مفید اطلاعات بیش از حد کوتاه شده است و در اندک زمانی،آثار پیری و

کهنه گی بر رخساره ی آنـها پدیـدار مـی شود. بدین دلیل،یکی از مهم ترین ویژگی

عصر مـا، «انفجار اطلاعات»است.در چـنین دوره ای، کشوری می تواند مقتدرانه و

عزت مدارانه به زیست خویش ادامه دهد که درخلق وتولید فرزندان جدید به نام

«دانش»، تلاشی و افر و سهمی بسزا داشته بـاشد.

عوامل مـتفاوتی در دسـت یابی و وصول به این مقصد متعالی می توانند مـؤثربـاشند.

یکی ازمهم ترین عوامل، استادان و معلمان هستند. سیر و سلوک بهینه و مطلوب

استادان در این وادی،به شرایط و عوامل گوناگونی وابسته است.

یکی از این شرایط آن اسـت کـه حـرمت مقام علم پاس داشته شود.

این مقاله در صدد پاسخ گویی به این پرسـش است که:«احترام به استاد نصوص

دینی از چه اهمیتی برخوردار است و راه های ابراز محبت و احترام به استاد

از دیدگاه قـرآن و روایـات چـیست؟»

ولی پسندیده است، قبل از طرح بحث درباره ی راه های ابراز محبت و احترام به

مـعلم،به صـورت مختصربا اهمیت دانش،متعلم ودانش گستر(استاد)،ازطریق

آیات و روایات آشنا شویم.

اهمیت مقام دانش، متعلم و دانشمند(اسـتاد)از دیـدگاه قرآن :

بـنا به نقل مفسر جلیل القدر، مرحوم طبرسی در«مجمع البیان» (87/01)،

کثیری از مفسران مـعتقدند کـه پنـج آیه ی نخست سوره «علق»، جزو اولین آیاتی

هستند که فرشته ی وحی در«جبل النوروغارحـراء»بر پیـامبر گـرامی اسلام(ص)

نازل کرده به پیامبر(ص)فرموده است:«به نام خدای بخشاینده مهربان*بخوان

به نام پروردگارکه بـیافرید هـمه آفریدگان *آدمی را از خون بسته آفرید*بخوان

و پروردگار تو بزرگوارترین بخشندگان است*آن که نوشتن بـا قـلم بـیاموخت*

آدمی را آن چه نمی دانست،بیاموخت.

در این آیات، خداوند خودش را به عنوان معلم معرفی می کند و اولین فرمان خویش

را بـه پیامبربا موضوع خواندن (یکی از مهم ترین راه های فراگیری علم و دانش

از معلم)آغاز می کند و جبرئیل - فـرشته مـقرب-مأمور مـی شود که این پیام مبارک

را به پیامبر ابلاغ کند.براین اساس، جبرئیل به پیامبر(ص)فرمود: «بخوان.»

پیامبر(ص)فرمود:من خواندن بـلد نـیستم.

فرشته ی وحی بار دیگر سخن خویش را تکرار کرد و پیامبر نیز همان پاسخ را

بـاز گـفت.سومین بـار،فرشته ی وحی فرمود:

اقرأ باسم ربّک الذّی خلق- خلق...و تا آخر آیه ی پنجم را قرائت کرد و آن گاه

از دید پیـامبر(ص)نهان شد.

جـالب اسـت که خداوند این مأموریت عظیم را به شخصی درس نخوانده(امی)و در

محیطی واگذار می کند کـه مـتمدن ترین شهر آن بلاد، یعنی«مکه»،کمتر از 20 نفر

باسواد و جالب ترآن کـه در ابـلاغ این پیام به یک بار بسنده نـمی شود،بلکه بـنابر

نـقل روایات،فرشته ی وحی سه بار پیامبر را مکلف بـه«خواندن»می کند و در

مـورد تکرار واژه ی«اقرأ»،برخی ازمفسران آن را مبین اهمیت خواندن و

تأکید می دانند.ولی برخی دیگرگفته اند:خواندن اول مـخصوص پیـامبر و خواندن

دوم برای مردم و به مـنظور تـبلیغ است.نه تـنها تـفسیر اول،بـلکه تفسیر دوم

نیز بیانگر اهمیت و ضرورت خـواندن از دیـدگاه اسلام است.بیان این نکته

ضروری است.که در اسلام،خواندن به صورت مطلق واحد ارزش نـیست، بـلکه

خواندنی ارزشمند است که با نـام پروردگار و در راه حق و مورد رضـایت خـالق

منان باشد.در ادامه سوره ی«علق»،خداوند بار دیـگر بـر خواندن تأکید می کند

و می فرماید:«اقرأ وربـک الاکـرم.» کـرامت الهی در این آیـه بـا صیغه ی افعل

تفضیل«الا کـرم»بیان شـده است؛یعنی خدایی که کرمش از همه چیز عظیم تر

است و کرم هیچ کریمی به پایه ی کـرمش نـمی رسد.زیرا نعمت هایی که خدا

عطا می کند،هیچ کـسی قـادر نیست مـثل آن را اعـطا کـند.علاوه بر آن،همه ی

نعمت ها از جـانب خدا هستند.بدان معنی که یا او آن ها را اختراع کرده یا راه

رسیدن به آن نعمت را برا مخلوقات هـموار سـاخته است.باید کرامت نامحدود الهی را

در آموزش از طـریق قـلم و خـواندن آن چـه کـه قلم می نویسد،جست وجو کـرد.

چرا کـه خواندن(مطالعه)و نوشتن از مهم ترین علل پیدایش و قوام تمدن بشر هستند.

لازمه ی هر خواندن به طور طبیعی «نوشتن»است،یعنی بـاید نـوشته ای بـاشد تا از

روی آن خوانده شود.از این رو خداوند در آیه ی بـعد،از قـلم کـه ابـزار نـوشتن،

آموزش وتـوسعه ی علوم است یاد می کند.

حتی در آیه ی نخستین سوره ی مبارکه ی«قلم»،به قلم وآن چه که قلم می نویسد،

سوگند یاد می کند.برخی دیگر از محققان،به شیوه ی دیگر دربـاره ی دلالت این پنج

آیه ی سوره ی علق براهمیت علم و دانش استدلال کرده است و گفته اند:خداوند

در این آیات،از نخستین مرحله یاسنان در دوران جنینی یاد می کند که او به صورت

خون لخته شده یا هم چـون زالو بـه جدار رحم چسبیده است.

از چنین مرحله ای پست،موجودی به وجودمی آید کعه اشرف مخلوقات است.

گویا خدا به انسان هشددار می دهد که ای انسان،ابتدای حیاتت از مرحله ی پستی

آغاز شد و این همان تـویی کـه در واپسین مراحل،به عالی ترین منازل شرافت

دست می یابی.این سخن بر این اساس استوار است که علم و دانش شریف ترین

حالات ارج آفرین انسان است.زیرا اگر جـز عـلم،جهات و حیثیات دیگری معیار

برتری اسـنان بـه شمار می رفت و این حیثیات در درجه ی اول قرار می داشت،

چنین شایسته به نظرمی رسید که خداوند در این مورد بلافاصله پس از گفتار

درباره ی آفرینش عالم و آدم،از این حـالات و حـیثیات سخن به میان می آورد

قـرآن در تـوصیف عظمت مقام دانشمندان می فرماید:در میان همه ی بندگان

الهی،تنها دانشمندان هستند که در سایه ی علم خویش به مقام رفیع خشیت

الهی دست یافته اند.»5این آیه نیز به نحوی دیگر مبین اهمیت دانش و اسـتاد

از نـظر قرآن است:خدا به هر کس که بخواهد حکمتعطا می کند و کسی که از حکمت،

دانش و استحکام در اندیشه،گفتار و رفتار برخوردار شود،به خیر و برکت فراوانی

دست یافته است. درباره ی معنای حکمت تفسیرهای مختلفی ارائه شـده اند.

دکتر حـائری یزدی دربـاره ی معنای حکمت چنین می فرمناید:«حکمت در اصطلاح

مفسرین قرآن کریم و علمای مذهبی فقط به آن قواعد اخلاقی گفته می شود کـه بخش

عقل عملی فلسفه آن ها را در بر می گیرد؛همان قواعد اخلاقی که کـانت از آن بـه

عـنوان فرامین اخلاقی یاد می کند و این فرامین اخلاقی را کانت در مقابل

ستاره های درخشان آسمان قرار می دهدومی گوید:آسمان های پر ستاره و قـوانین

اخـلاقی عقل عملی، دو پدیده ی م حیر العقول اند که پیوسته اذهان ما را هر چه

بیشتر و هـر چـه تـازه تر سرشار از تعظیم و تحسین آمیخته با بهت و حیرت

می سازند و به هر اندازه که ژرف اندیشی و بازتاب فـکری روی آن ها افزون

شود،این آمیزه ی تحسین و حیرت افزایش می یابد.»

دکتر حائری در ادامه می افزاید:«اما حکمت در زبـان خاص به معنای مـترادف

فـلسفه است که در تقسیمات ارسطویی و همچنین در اول کتاب«الهیات شفا»

به دو قسم حکمت نظری-از نظام هستی که در اختیار ما نیست بحث می کند-

و حکمت عملی-پیرامون هستی هایی که به اراده و اختیار ماست.رایزنی به عمل

می آورد-تقسیم می شودحـکمت از نظر مفسران،بازیابی پند و اندرز قرآن،آگاهی و

بصیرت و درک حقایق نبوت است.اگر کسی از چنین آگاهی هایی بهره مند شود،

بدون شک خیر و برکت فراوانی را عائد خودش می سازد؛

چون همه ی این آگاهی از مجرای علم و دانش به روی انسان چهره می گشایند.

در نـتیجه ایـن آیه نیز می تواند بیانگر نقش علم و معلم در رهیابی انسان به سوی

سعادت وکمال باشد.خداوند صاحبان دانش را بالاتر از سایر طبقات قرار داده و

امتیاز آنان را نسبت به سایر افراد،چنین بازگو می کند:«ای پیامبر بـگو آیـا کسانی

که می دانند،با کسانی که نمی دانند برابر هستند؟صرفا دانشمندان هستند که تفاوت

عظیم این دو گروه را درک می کنند.»قرآن در سوره ی مجادله به دو معیار برتری

افراد-علم و ایمان-چنین اشاره می کند:«خداوند با کسانی از شما کـه ایـمان

بیاورند و کسانی را که دانشمند هستند،بر حسب درجات بلند می گرداند.»

راه های ابراز احترام و محبت به استاد :

متعلم از طرق متفاوت می تواند محبت صادقانه ی خویشتن را نسبت به استادش

نشان دهد واحترام خویش را نسبت به مـقام والای اسـتاد ابـراز کند.

ما در این مقال تـنها بـه چـند راه مهم تر اشاره می کنیم.

ارج نهادن به مقام استاد

دانش و دانشمند از نظر معارف اسلامی اهمیت و فضیلت زاید الوصفی دارد،و در

روایات توصیه ی زیاد به نشستن در جلسات عـلمی و هـمدمی بـا صاحبان

علم شده است.بنابر فرمایش امام موسی ابـن جـعفر(ع)،گفت وگوی با عالم در

خاکروبه بهتر از گفت وگوی با جاهل روی تشک ها است.

بر این اساس،متعلمان نباید تنها به زرق و برق های ظاهری محل درس توجه

داشـته بـاشند،بلکه بـنابر حدیث پیش گفته،حتی در بدترین شرایط محیط

فیزیکی،باید مصاحبت با اسـتادان را قدر دانست و از وجود پر خیر و برکت

ایشان بهره گرفت و مقامشان را گرامی داشت.متعلم در همه ی اوقات،به ویژه

در جلسه های درس،باید این فـرمایش حـضرت عـلی(ع)را که«هر کس به من

یک حرف بیاموزد،مرا بنده ی خویش گردانده اسـت».

آویـزه ی گوش قرار دهد، تا با تمام هستی اش مقام شریف استاد را گرامی بدارد.

در ارج نهادن به مقام مـعلم هـمین بـس که در حدیثی دیگر،معلم به عنوان پدری

معرفی شده که مقام او از مقام پدری که بـاعث پیـدایش انـسان شده،بالاتر است.

حدیث چنین است:«پدران تو سه نفرند: یکی آن که تو را متولد کرد وآنـکـه تـو را

علم داد و آن که دخترش را به تو تزویج کرد و بهترین این سه پدر،آن است

که تو را تـعلیم داد»

خواجه نصیر الدین طوسی،علت برتری محبت معلم بر محبت پدر را آن دانسته

است که پدر- پدری کـه سـبب پیـدایش انسان شده است-در واقع پدر جسمانی فرد

است،اما معلم و مرتبه نفس بالاتر از جسم است،مقام پدر روحـانی از پدر جـسمانی

بالاتر است.بدین خاطر،محبت نسبت به معلم باید بیشتراز پدرباشد،هم چنان

که محبت مـعلم نـسبت بـه متعلم شریف تر از محبت پدر نسبت به فرزندانش است.

بر این اساس می توان گفت:محبت نسبت به معلم دون مـحبت خـدا و فوق محبت

نسبت والدین است.

قرآن کریم داستان حضرت موسی(ع)و حضرت خضر(ع)را در سـوره ی کـهف

بـیان کرده است.

حضرت موسی(ع)با این که یکی از پیامبران اولوالعزم بود.حتی بعد از رسیدن

به مقام نبوت،خداوند بـرای ارتـقای مـقام علمی و معنوی او زمینه ی یک برخورد

علمی با یک استاد(حضرت خضر(ع)را برایش فـراهم کرد.

مـرحوم علامه طباطبایی،در تفسیر باارزش«المیزان»،نکاتی را که مبین ارج

نهادن به مقال استاد در این داستان است،چنین بیان می دارد:

1.براساس ایـن آیـات،حضرت موسی(ع)همراهی با استاد را به عنوان مصاحبت و

همراهی مطرح نکرد،بلکه آن را به صورتن مـتابعت و پیـروی تعبیر کرد و

فرمود:موسی به او گفت:«آیا [اجازه مـی دهی کـه ]پیروی کنم...»

2.مـوسی رسما خود را شاگرد او خواند و پیروی خود را بـه تـعلیم مشروط

نکرد و نگفت:من به شرط این که تعلیم کـنی،از تو پیـروی مـی کنم.فرمود:تو

را پیـروی می کنم،باشد که تو مرا تعلیم کـنی.بیان قـرآن چنین است:«...تو را

پیروزی می کنم برای این که مرا از آن چه به تو آموخته اند،بیاموزی...»

3.عـلم اسـتاد(خضر(ع))را تعظیم کرد و به مبدئی نامعلوم نـسبت داد و با اسم و

صفت آن را مـعین نـکرد،بلکه فرمود:«از آن چه تعلیم داده شده ای»و نـگفت:

«از آن چـه می دانی.»

4.علم او را با واژه ی«رشد»مدح کرد و فهماند که علم استاد«رشد» است،نه

جهل مرکب و ضلالت.

5.دستورهای اسـتاد را«امـر»نامید و خود را در صورت مخالفت،نافرمان او

خواند و به ایـن وسـیله،شأن اسـتاد خود را بالا بـرد.بیان قـرآن چنین است:«تو را در

چنین امـری،نافرمانی نکنیم.»

6.وعـده ای که داد،وعده صریح نبود و نگفت:من چنین و چنان می کنم،بلکه فرمود:

«ان شاء اللّه به زودی خواهی یافت کـه چـنین و چنان کنم»و نیز نسبت به خـدا رعـایت ادب

نمود و انـ شـاء اللّه آورد. قـرآن این مطلب را چنین بـیان فرموده است:«گفت:اگر خدا خواهد،

مرا شکیبا خواهی یافت»

تواضع و فروتنی در برابر استاد

یک دیگر از راه های ابراز احترام و مـحبت دانـشجو به استاد،تواضع و فروتنی در

برابر استاداسـت.تواضع و فـروتنی در بـرابر اسـتاد نه تنها از مقام و عـزت مـتعلم

نمی کاهد،بلکه باعث افزایش عزت او می شود.

داستان حضرت موسی(ع)و خضر(ع)در قرآن نیز مبین همین نکته است.

حضرت موسی(ع) بـا ایـن کـه از پیـامبران اولوالعـزم بـودند و خداوند کتاب«تورات»

را بر او نازل کرده بود.در برابر استادش نهایت ادب را رعایت می کند.

از آغاز برنامه تا آخرسخنش،سرشار از ادب و تواضع است. مثلا از همان اول،

تقاضای همراهی با او را به صورت امـر بیان نکرد،بلکه جمله ی خود را به

صورت استفهام آورد و فرمود: «آیا می توانم تو را پیروی کنم.»

امام صادق(ع)یکی از وظایف متعلمان را تواضع معرفی کرده و فرموده است:

«نسبت به کسی که از او علم می آموزید(استاد)فروتن باشید.» مرحوم شهید ثـانی،

در ایـن باره حکایت جالبی را بیان کرده است: «حمدان اصفهانی می گوید:

در حضور شریک به سر می بردم،ناگاه یکی ازفرزندان خلیفه ی عباسی،یعنی فرزند

مهدی وارد شد و به دیوار تکیه کرد و سؤال و پرسشی درباره ی یـکی از احـادیث

با شریک در میان گذاشت،ولی شریک به او توجهی نکرد و چهره اش را به

سوی ما برگرداند.فرزند خلیفه سؤال خود را تکرار کرد،ولی باز هم شریک

بی اعتنایی کـرد.فرزند خـلیفه سؤال خود را تکرار کرد،ولی بـاز هـم شریک

بی اعتنایی کرد.فرزند خلیفه خطاب به شریک گفت:آیا نسبت به فرزندان خلفا،

تحقیر و توهین روا می داری؟ شریک گفت:ایا نسبت به فرزندان خلفا،تحقیر و

توهین روا می داری؟ شریک گـفت:نه،ولی عـلم و دانش در پیشگاه خدا،شکوهمندتر

و بـرتر از آن اسـت که من [به دل خواه دیگران ]آن را تباه سازم.فرزند خلیفه آمد

و دو زانو در برابر شریک نشست.شریک به او گفت که باید بدینسان جویای علم

گردد[و دانش را با تواضع و فروتنی کسب کند]

آیت اللّه حسن زاده،درباره ی عـلامه الهی قمشه ای می گوید: «وقتتی در

جلسه ی درس،کف پایش را بوسیدم و خودش در ابتدا توجه نداشت.

بند ه در کنارش د و زانو نشسته بودم و ایشان چهارزانو.

لذا توفیق بوسیدن کف پایش را یافتم.بعد از بوسیدن کف پایش را یافتم.

بعد از بـوسیدنم نـاراحت شد و بـا من مواجه شد و فرمود:آقا چرا این طور می کنی؟

عرض کردم:آقا حق شما بر من بسیار عظیم است،نمی دانم چـه کنم.

مگر به این وسیله دلم تشفی یابد و آرام گیرد و خودم را لایق نـمی بینم کـه دسـت

مبارک شما را ببوسم.و چون بدن مبارکش را به خاک می سپردیم،پاهایش را این

بنده در بغل گرفته بودم و به یاد آن شب افـتادم کـه کف پایش را بوسیدم.

خواستم در کنار تربتش تجدید عهد کنم،ولی حضور مردم مانعم شد»

آیـت اللّه حـسن زاده اظـهار لطف علامه رفیعی قزوینی و رفتار تواضع آمیز خویش را

چنین بیان کرده است:«یک دو روز بعد از هفته ی دوم (بـعد از رفتن به جلسه ی

درس ایشان)،بعد از درس به من اشاره کرد که شما باشید،من نـشستم و رفقا رفتند.

استاد فرمود:شما اظـهارداشـتید که شرح قیصری بر فصوص الحکم را در محضر

آقای فاضل تونی درس خوانده اید.گفتم:آری.فرمود:مصباح الانس را درس

خوانده اید؟گفتم:خیر.سپس فرمود:حاضر هستید که مصباح الانس را با هم مشروط

به این که دو به دو من و شما باشیم- مباحثه کنیم؟دو زانـویش را بوسیدم و

اشک شوق در چشمم حلقه زد و عرض کردم:من که باشم که بر آن خاطر

عاطر گذرم لطف ها می کنی ای خاک درت تاج سرم»

تواضع در برابر استاد تأثیر مهمی در پیشرفت علمی متعلم دارد.

آیت اللّه حـسن زاده آملی این نکته را از قول استاد بزرگوارش،الهی قمشه ای،

درباره ی خودشان چنین نقل کرده است:

«شبی بعد از درس به من بشارت داد و فرمود:تو در راه علم خیر می بینی.

تا این بشارت را ازاو شنیدم،آمین گفتم و پرسیدم:به چه دلیلی مرا بـشارت بـه خیر

می دهید؟فرمود:به د لیل ادب و احترامی که نسبت به استادانت به کار می بری و

تواضعی که پیششان می نمایی رعایت آداب سخن گفتن و رفتار با استاد متعلم باید

هنگام سخن گفتن با استاد از الفاظ و واژه هایی کـه متناسب با شأن استاد است،

استفاده کند و از به کار بردن برخی الفاظ و عبارات-از قبیل شنیدی،می دانی،

مرد حسابی،چرا،نه،قبول ندارم،چه کسی چنین گفته است،این سخنی که شما می گویید

در کجاست؟آن چه به خاطر دارم و یا د یـگران نـقل کـرده اند با گفتار شما مغایرت

دارد و...-در ارتـباطات بـا اسـتاد پرهیز کند.

اگر متعلم در صدد تفحص بیشتر و بهره گیری بیشتر از استاد باشد،باید الفاظ و

عبارات خویش را تلطیف کند. مثلا به جای«چرا و قبول ندارم»،لحن خـود را مـلایم

کـند و بگوید:اگر کسی از ما علت این امر را بپرسد،چه بـگویم؟ یـا اگر کسی

نسبت به دعاوی ما چنین انتقاداتی را مطرح بکند،باید چه پاسخی بدهیم؟و...

هم چنین در حضور استاد نباید با مـتعلمان دیـگر در گـوشی صحبت کند،

پر حرفی کند،با صدای بلند و همراه با قهقه بـخندد،بدون اذن استاد پرسشی را

مطرح کند،یا پیش استاد از دیگران غیبت و بدگویی بکند و...

امام صادق(ع)از جدش حضرت علی(ع) نقل می کند: «از جـمله حـقوق اسـتاد بر

تو این است :

که بسیار از او نپرسی(او را سؤال پیچ نکنی)و بـه اصـرار از او نپرسی...»

حضرت علی(ع) در پاسخ به کسی که مسئله ی پیچیده ای سؤال کرد، فرمود:

«برای کسب دانش و تفقه بـپرس، نـه بـرای گیج کردن و آزار رساندن،و بدان

نادانی که در پی آموختن است،

به دانا می ماند و دانـایی کـه در پی چـیزی جز هدایت است،چون نادان است»

امیر مؤمنان علی(ع) ، درباره ی نحوه سلوک و رفتار با عـالم(استاد) چـنین

تـوصیه می فرماید:

«از جمله حقوق عالم این است که از او زیاد نپرسی و جامه اش نگیری و چون

بر او وارد شـوی و گـروهی نزد او بودند،به همه سلام کنی و او را نزد آن ها

به تحیت مخصوص گردانی،مقابلش بنشینی و پشـت سـرش مـنشینی،چشمک

مزنی، با دست اشاره مکنی،پرگویی مکنی ک ه فلانی و فلانی بر خلاف نظر او

چنین گفته اند و از زیـادی مـجالستش دلتنگ مشوی.زیرا مثل عالم،مثل

درخت خرماست.باید منتظر باشد تا چیزی از آن بر تو فـرو ریـزد و پاداش عـالم،

از روزه دارشب زنده داری که در راه خدا جهاد کند،بیشر است.»

در تفسیر این حدیث،مرحوم علامه مجلسی نکاتی را بیان کـرده اسـت،ما به برخی

از مهم ترین آن ها اشاره می کنیم:

نکته ی اول،زیادی در سؤال به دو شکل قابل تـبیین است:

الفـ)یا مـراد از فزونی در پرسش، افزایش است که به نوعی متضمن ضرر است،

بدین معنی که دانشجو پرسش را تـا بـدان حـد و حوزه ای ادامه بدهد که عالم در

آن حوزه ی معرفتی،آگاهی کافی ندارد و در نتیجه خطا یـا نـاتوانی او آشکار شود.

این عمل ناپسندی است،چون شخصیت وآبروی فرد عالم در معرض خطر قرار می گیرد.

ب)یا مراد از آنـ،پرسش بـیش از حد متعارف در حوزه های معرفتی است.

این شق نیز عملی ناصواب است.

نکته  دوم :عبارت«ما لا تـأخذ بثوبه»(جامه اش را نگیری)نیز به این شکل قابل

تـفسیر اسـت کـه اگر خواسته ای از عالم داری،نباید بیش از حد مـتعارف

بـرخواسته ات پافشاری کنی. معیار اکرام عالم،شخصیت علمی اوست، نه نوع خاص

لباس و پوشش او.

نـکته سـوم:مراد معصوم از عبارت«و اجلس بین یـدیه»این اسـت که مـتعلم بـاید

در جـایی بنشیند  که دانشمند برای خطاب بـه او احـتیاج به تغییر جا یا برگرداندن

چهره نداشته باشد.این امر نیز به دو شـکل قـابل تفسیر است:

حالت اول:عبارت را به صورت مـضیّق تفسر کنیم.در این صـورت،مراد معصوم

ایـن اسـت که فرد متعلم فقط باید در مقابل و روبه روی عالم بنشیند و حق نشستن در

سمت راست یـا چـپ و یا پشت سر او را ندارد.

حالت دوم:عبارت را بـا کـمی تسامح تـفسیر کـنیم،بنابراین فـرض،مراد حضرت علی(ع)

این است کـه متعلم نباید پشت سر عالم بنیشیند،بلکه اگر روبه روی او و یا سمت

چپ یا راست او بنشیند،اشکالی ندارد.

نـکته ی چـهارم:حضرت علی(ع) در پایان حدیث شریف فرموده اسـت:

«پاداش فـرد دانـشمند،ازروزه دار شـب زنـده داری که در راه خدا مـبارزه مـی کند،

بیشتر است.»مرحوم مجلسی علت افزایش این پاداش را چنین تبیین فرموده است:

فرد دانشمند با دلایل قاطع،با اعتقادات بـاطل و آرای فـاسد بـه نزاع برمی خیزد

و این کردارش سبب می شود کـه در گـستره ی زمـان،گروه کثیری از مـردم بـه

روزه داریـد،قیام در راه خدا و...بپردازند.اما فرد مجاهد تنها زمینه ی استیلای کفار بر

ابدان خلق را در زمانی کوتاه از بین می برد.یا به بیان دیگر،دانشمند زمینه ی 

استیلای شیاطین و گمراهان بر متدینان و دین حق را در زمـان طولانی-تا قیامت-

از بین می برد،اما مجاهد تنها در برابر تجاوز فیزیکی کفار ایستادگی می کند.

به همین دلیل است که مولای متقیان می فرماید:پاداش عالم زبانی-که مردم از

به سوی حق و صواب هدایت می کند-از روزه دار شـب زنده داری که در راه خدا

جهاد می گند،بیشتر است چشم پوشی از برخی اشتباهات احتمالی استاد یکی دیگر

از راه های ابراز احترام و محبت به استاد این است که اگر استاد گاهی در رفتار

خـویش بـا متعلم دچار اشتباهی شده اسـت،مثلا از روی اشـتباه و بدون این که

متعلم کار خلافی مرتکب شده باشد،به او تندی کند،یا عبارات عتاب آمیز به کار ببرد،

او باید به خاطر تلاش هایی که استاد بـرای او مـتحمل شده است،از این مـوارد

چـشم پوشی کند و هم چنان حرمت استاد را نگه دارد.بعد از گذشت ایام،در صورتی

که فرصت مناسب پیش آید،به گونه ای محبت آمیز برای استاد توضیح دهد که در

موارد مدنظر استاد،او مقصر نبوده است.و یا اگـر اسـتاد مطلبی را در کلاس توضیح

داده و توضیح استاد نارسا و یا نادرست است،متعلم نباید به صورت صریح این

اشتباه را به استاد گوشزد کند،بلکه باید با اشارات لطیف این اشتباهات را برطرف کند.

مثلا خودش پاسخ صـحیح مـسئله را بیان کـند و از استاد بپرسد:آیا در برابر

سؤال ها مذکور، این پاسخ نیز قابل دفاع است یا نه؟و... یا اگر در مواردی اسـتادی

پاسخ مسئله ای را نمی داند و از پاسخ دادن در آن جلسه طفره می رود،متعلم

نباید با اصرار ازاسـتاد بـخواهد کـه در همان جلسه پاسخ سؤال را بدهد.

هم چنین اگر استاد در کلاس مطلبی را به صورت ناقص یا نادرست توضیح داده

اسـت، متعلم نباید این عیب استاد را پیش دیگران بازگو کند.

حضرت آیت اللّه حسن زاده آملی در ایـن بـاره خـاطره تأمل برانگیزی را نقل می کند.

ایشان خاطره ای ناگواری از درس شفای فاضل تونی را چنین بیان می کند:

در این درس شـفا کسی با من شرکت نداشت،فقط من تنها به محضرش تشرف

می یافتم.یک روز چهارشنبه کـه روز آخر درس هفته است، دیـدم آن جـناب(رضوان

اللّه علیه)درست و موزون مطلب شفار تقریر نمی فرماید و پریشان می گوید:

من چند بار سؤال پیش آوردم و جواب مقنعی نفرمود،چنین انگاشتم که شاید مانعی

پیش آمده و درس را مطالعه نفرموده است...

در روز پنج شنبه که به درس استاد شعرانی رفتم،عرض کـردم:حضرت آقا دیروز

جناب فاضل تونی درس شفا را درست تقریر نفرموده است...استاد شعرانی در این

هنگام به نوشتن اشتغال داشت.بدون این که سربلند کند و مرا نگاه کند،به حالت

انقباض و گرفتگی چهره با لحنی خـاص واعـتراض آمیز فرمود:

درس ها و بحث هایت را کم کن و شفا را پیش مطالعه کن و در آن بیشتر

زحمت بکش.من خاموش شدم،ولی انفعالی شدید به من روی آورد که شاید استاد

شعرانی این گستاخی را از من درباره ی خودش نیز احتمال دهد کـه در مـحضر

استادان دیگر،از ایشان هم چنین بی ادبی از من صادر شود.تا فردای آن روز که

روز جمعه بود،برای درس ریاضی تشرف حاصل کردم؛در حالی که این حالت انفعال

بر من حاکم بود.به محض نشستن رو بـه مـن کرد و فرمود:آقا آن اعتراض دیروز

شما برای آقای فاضل تونی،حق با شماست، زیرا که ایشان به سکته ی مغزی دچار

شده است و الان در بیمارستان بستری است.آن پریشانی گفتارش از رویداد طلیعه

سـکته بود. پس از درس اسـتاد شعرانی به بیمارستان رفتم.تا چـشم آن جـناب

بـه من افتاد،به شدت گریست  و مرا نیز به گریه آورد.دست و پایش را بوسیدم

و عرض کردم:آقا جان ما باید از شما صبرو سکینه و وقار بـیاموزیم»

نتیجه

بـراساس آیـات متعدد قرآن و احادیث بسیار فراوان از پیامبر گرامی اسـلام(ص)و ائمـه ی

معصومین(ع)، علم آموزی و دانش گستری از اهمیت و قد است زاید الوصفی برخوردار است،

تا بدان حد که مقام یک عـالم عـامل مـساوی مقام هفتاد هزار عابد معرفی شده است.برای

گسترش و توسعه ی ایـن سنت حسنه،اسلام به همه ی متدینان توصیه اکید کرده است که

در همه حال پاسدار راستین مقام علم و علما بـاشند.هم چـنین،راه های مـتعددی برای ابزار

احترام و محبت به استادان مطرح کرده است که بـرخی از مـهم ترین آن ها عبارت اند از:

1.ارج نهادن به مقام استاد

2.تواضع و فروتنی در برابر استاد

3.رعایت آداب سخن گفتن و رفتار با استاد

4.چشم پوشی از برخی اشـتباهات احـتمالی استاد


موافقین ۰ مخالفین ۰ ۹۵/۰۲/۲۳
طاهره مسجدی ـ دبیر ادبیات(تکمیلی ششم و دبیرستان دوره دوم)

نظرات  (۱)

سلام محشر بود، ممنون 

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی